Uganda CfSU

Een dag voor reflectie en afscheid. Beetje weemoedig ook. Afscheid met een dubbel gevoel: ik heb zin om weer naar huis te gaan, maar aan de andere kant is dit zo’n intrigerend land dat ik graag wat langer was gebleven. Maar goed, dat gaat nu eenmaal niet. In ieder geval niet nu.

Als laatste activiteit ben ik vanmorgen met Dauda naar Lake Victoria geweest. We hebben daar een soort luxe resort bezocht, waar je in alle rust aan de kust op een bankje kunt zitten mijmeren, tussen (letterlijk!) vogels van allerlei pluimage. En dat is wat we dus gedaan hebben. Toen we klaar waren om weer te vertrekken had de wereld geen problemen meer, waren alle volkeren broeders en wij vrienden voor het leven. Ach ja, zo gaat dat. Het was erg gezellig en we hebben toch behoorlijk wat van elkaars cultuur en leefwijze begrepen. Voor beide is wat te zeggen. In Uganda is vrijwel niets geregeld, maar mensen hebben (alle) tijd voor elkaar, zijn erg beleefd (zelfs in het verkeer!) en belangstellend en staan voor elkaar klaar. In Nederland is alles (nog) goed geregeld, zeker wanneer je het met dit land vergelijkt, maar lopen we langzaamaan wat achter op het gebied van sociaal leven.

Intermezzo:

Hierbij moet ik overigens aantekenen dat ik de mening ben toegedaan dat de veelgeprezen “social media” in essentie bedoeld zijn om tijd te besparen op contact, echt contact  dus overbodig te maken. Je vat alles samen in minimale datapakketjes zonder direct contact. Communicatie is zoveel meer dan wat lettertjes en symbolen in chatsessies en wat snelle foto’s.

OK, misschien een stokpaardje, maar ik daag je graag uit voor een goede discussie!

Net nog een bericht gehad van Close The Gap in Brussel (de leverancier van PC’s) dat men erg blij is met het kleine kerstfilmpje dat ik op hun verzoek heb voorbereid op de Kyebamba school (ingezongen door dezelfde groep meiden die me dinsdag toezongen). Het was verwarrend om midden in de zomer ineens “We wish you a merry Christmas” te horen zingen. Dat vond niet alleen ik, maar ook de zanggroep zelf, gelet op al het gegiebel tijdens de voorbereiding.

Enfin, hoe dan ook, ik zit nu nog op een warm terras mijn tijd te vullen en wat verder te mijmeren. Het begint trouwens ineens te hozen of er niets anders bestaat. Ik snap het niet, want de zon schijnt nog volop en staat zo’n beetje recht boven me. Daar zou dus een wolk tussen moeten staan.

Rond zes uur ben ik met de chauffeur van het hotel (dezelfde die me ook had opgehaald) in de auto gestapt voor mijn transfer naar Entebbe. Weer een monumentale rit. Hij is erg druk geweest met het ontwijken van allerlei opstoppingen, waardoor ik na korte tijd alle zicht op onze richting kwijt was. Het ging door steegjes, over braakliggende stukken grond, alles met net te hoge snelheid om ontspannen er naast te zitten. En we hebben het weer gered en keurig op tijd!

Het vliegveld was bijna relaxen, alles ging eigenlijk als vanzelf. Allemaal vriendelijke mensen die me overal snel doorheen loodsten. Op een na. Een douaniere. Na de laatste scan voor de boarding zag ze het topje van de plastic tas met souvenirs uit mijn cameratas steken. De handbagage moest dus uitgepakt. Pfff. Op een gegeven moment hield ze de souvenirs – dik ingepakt in kranten en een overvloed aan plakband – in haar handen en ik zag haar twijfelen: zal ik … Gelukkig besloot ze: nee, ik zal niet, ik geloof zijn uitleg. Scheelde me een hoop tijd en ergernis. De vliegreis zelf was rustig en ik heb de hele nacht wat liggen dommelen, waarna ik vanmorgen na de landing om kwart over zeven mijn familie weer ontmoette.

Nu zit de reis er helemaal op. Dit is dus ook het einde van deze blog. Ik dank iedereen voor de welwillende belangstelling en reacties. Wellicht tot een volgende keer!

na shukrani kwa muungano (Swahili)

Harrie

Vandaag heb ik de afsluitende workshop begeleid. Tot gisteravond dacht ik nog dat ik die vanmorgen vanaf 09:00 uur zou houden, maar Grace besliste op het laatste moment anders. Het werd dus vanmiddag vanaf 13:00 uur. Gaf me in ieder geval de kans om de voorbereiding beter op te pakken en dat betaalde zich wel uit. We hebben in totaal 3 uren gediscussieerd over verschillende vragen als:

• Wat doet eigenlijk een Board en wat betekent dat voor CfSU?
• Waarom moeten we de bedrijfsprocessen vastleggen, we werken toch goed?
• Wie is de sponsor van het verbeterplan en wat moet daar precies in staan?
• Wat moeten we met de conclusies en aanbevelingen van het Edukans rapport?

Het waren vruchtbare uren en vooral Grace en Joel waren aan het eind zeer tevreden met mijn prestaties. Het heeft ze nieuwe inzichten gegeven en ze echt verder geholpen in ontwikkeling van een gezonde organisatie. Dat was natuurlijk prettig om te horen, maar vooral prettig was te zien dat direct werkafspraken werden gemaakt om mijn aanbevelingen op te volgen. Een voldaan gevoel dus. Na afloop werd ik uitvoerig bedankt voor de nieuwe inzichten die ik had gegeven en werd door Grace en Joel uitgenodigd voor een afscheidsdiner. Het werd een gezellige bijeenkomst, waarin ik vooral werd uitgenodigd om terug te komen en dan niet vergeten om “madam” mee te nemen, want die moest vooral ook zien wat ze gemist had.

Na afloop een uitvoerig afscheid en de wederzijdse belofte om contact te houden.

Dat was het. Mijn opdracht zit er op. Morgen alleen nog wat souvenirs kopen en dan kan de terugreis beginnen. Ik heb zin om weer naar huis te gaan, maar binnenin knaagt het al een beetje …

Morgen zal ik geen update geven, want de hele avond op het vliegveld in Entebbe, maar woensdag zal ik een laatste update doen en deze reis afsluiten.

Oh ja, nog een paar foto’s toegevoegd, die ik eerder niet kon maken. Denk aan een moderne autowasserette, de “tuinplanten” van vrijwel ieder huis: de bananenboom, naast de armoede ook een gewoon goed stenen huis, een taxi: die hebben plaats voor 14 (!) personen en jawel, het is een “gewoon” busje!

Tot ziens!

Ik ga het weekend samenvatten in een post. Het is niet handig om mijn ervaringen van dit weekend op te gaan splitsen.

Zaterdagochtend zijn we redelijk vroeg vertrokken. Dauda haalde me om 08:00 uur op en na onze portie fileleed in Kampala konden we behoorlijk opschieten. Het duurde al met al een uur of drie voor we bij de ingang van Murchinson Falls waren. En na het passeren van de slagboom moesten we nog ongeveer 2 uren rijden over zandwegen voor we (ongeveer in het midden) bij mijn onderkomen waren: een tent in Red Chilli Lodge. Even voor de duidelijkheid: het park is echt erg groot. Het meet iets meer dan 5000 km², dat is groter dan de provincie Noord Brabant (Hoge Veluwe – 54 km² – eat your heart out!). Bij aankomst in de lodge bleek trouwens de tank van de auto lek te zijn: een ongelukkige ontmoeting met een op de weg liggende steen. Het duurde al met al een uur of 2 voor dat hersteld was.

De lodge was gelegen op een heuveltop, met een prachtig uitzicht over een stukje Nijl. Bij de rondleiding vertelde de beheerder me dat ik ’s nachts wel uit moest kijken: het was een kamp zonder hekken, dus de wrattenzwijnen en vooral ook nijlpaarden liepen ’s nachts tussen de tenten te grazen. Ook geen eten in de tent: de wrattenzwijnen ruiken alles en komen gewoon binnen. OK. Dat is even slikken. Ik heb trouwens prima geslapen. Ik ben maar een keer wakker geweest, toen ik naast de tent hoorde knorren en hummen (waarschijnlijk dus een Nijlpaard), maar dat was alles.

Om bij de game trails te komen moesten we met een veerpont de Nijl over. Dat was passen en meten: het was een smalle serie aan elkaar gekoppelde pontons met 2 soort van buitenboordmotoren. Alle passagiers moesten verplicht de auto uit en staande de overtocht ondergaan. En natuurlijk ging alles gewoon goed: kalme rivier, schippers die hun vak verstonden, gewoon een rustige overtocht. We hebben deze tocht tweemaal gedaan: eerst zaterdagmiddag en ook zondagochtend. Beide keren zijn we, vergezeld van een goede gids, op pad geweest. En beide keren zijn mijn verwachtingen ruim overtroffen. Kijk vooral naar de kleine selectie foto’s en bedenk dat alle foto’s zijn gemaakt op een afstand van minder dan 50m! De meeste (o.a. leeuw en olifant) op minder dan 20 m! Ik was naar behoren onder de indruk, zeker wanneer je de auto mag verlaten en te voet tussen de giraffen loopt, of olifanten te voet benadert. Zo, meer informatie over het weekend kan ik nog niet geven, dat heb ik zelf nog niet verwerkt.

Zo, nu nog even wat laatste punten op wat i’s zetten voor de workshop van morgen. Ik ben erg benieuwd wat de CfSU staf ervan vindt en of ik bij ze aan kan sluiten met mijn stellingen en vragen. Maar goed, dat komt morgen. Vanavond blijft verder rustig, het onweer is alweer voorbij, en ik ga zo aan de maaltijd.

Tot morgen (en vergeet de foto’s niet!)

Toen ik om negen uur het hotel verliet, stond mijn chauffeur al op me te wachten, geheel tegen de normale Oegandese gedragslijn in (men is altijd te laat). Hij bracht me door het dagelijkse verkeersinfarct dat Kampala heet naar het hoofdkwartier van CfSU in Seeta, een plaats verderop.

Het hoofdkwartier bleek een omgebouwde woning te zijn, zeer spaarzaam voorzien van (kantoor)meubilair. Ik werd ontvangen door Joel, de Operations manager, in zijn kantoor. Dat kantoor had een boekenkast zonder planken, een stapel kartonnen dozen als archief en diende ook als opslag voor uit te leveren PC’s. En dat alles op een schoongeveegde betonnen vloer, dat dan weer wel. Al met al een karige omgeving voor wat ze met weinigen doen: het uitleveren van jaarlijks meer dan 1.000 PC’s, inclusief opleiden van teachers en onderhoud.

We hadden een vruchtbare discussie over een (vernietigend) rapport van een andere ontwikkelingspartner uit NL. Daaruit bleek dat werkelijk niets deugde: management, (financiële) verslaglegging, managementkwaliteiten, organisatie, noem maar op. Het resultaat van deze discussie was dat ik Joel zover kon krijgen dat hij een “Improvement Plan” gaat opstellen, waarin de geconstateerde problemen worden erkend, van een prioriteit voorzien en ingepland voor oplossing. Hij was erg ingenomen met dit resultaat, zeker toen ik hem toezegde voorzag van de benodigde sjablonen en brondocumenten over methoden en zo.

In het hoofdkwartier werd ook afgedankte apparatuur ontmanteld en opgeslagen. Dat bleek de garage te zijn die er uitzag als een stortplaats. Daar moet ook wat aan worden gedaan, maar dat zet ik hopelijk in gang in de workshop van komende maandag.

Later vanmiddag heb ik gesproken met de directrice van CfSU, Grace Baguna, met als belangrijkste onderwerp eveneens het rapport. Ze bleek zeer ingenomen met mijn oplossingen en wil proberen om maandag bij de workshop aanwezig te zijn (werkt praktisch fulltime bij het ministerie van Onderwijs). Ik heb haar aanwezigheid als voorwaardelijk aangemerkt en ze zal er zijn.

Daarna mijn vrije weekend gepland. Ik ga met mijn chauffeur naar een van de nationale parken (Murchinson Falls National Park), voor een 2-daagse fotosafari met overnachting in een lokaal tentenkamp. Ben benieuwd.

Nu zit ik na mijn diner in mijn kamer alle zaken weer even rustig op een rijtje te krijgen.

Tot morgen!